[Column] Dè es so! Work, eat, sleep, repeat
Nathalie
20 december 2021
Sinds gisteren is het duidelijk dat het eerste werkwoord in de titel voortijdig voor mij is komen te vervallen. Onze overheid heeft namelijk op het laatst mogelijke moment besloten dat, naast alle niet-essentiële winkels en de horeca, ook het voortgezet onderwijs voortijdig haar deuren moet sluiten. Een moment dat we met z'n allen al voorzagen, maar waarvan de overheid het nodig vond het afgelopen zaterdag tot een cliffhanger te laten komen. Al bungelend aan het laatste draadje is er iets in mij geknapt.
Ik ben, als ik dat van mezelf mag zeggen, een brave burger. Kleur altijd binnen de lijntjes en erger me groen en geel wanneer een ander dit níet doet. Misschien is die ergernis een verkapte vorm van jaloezie, want de ervaring leert tot nu toe dat, wanneer je je altijd aan de regels houdt, teleurstellingen onvermijdelijk zijn. En als ik dan een keer besluit iets ‘stouts’ te doen, zoals spijbelen tijdens een bijeenkomst, dan blijkt desbetreffende vergadering te zijn geannuleerd alvorens ik in passieve actie kan komen.Gisteren kwam ik echter ruim voor de persconferentie plaatsvond van een koude kermis thuis. Toen ik vol goede moed met een vers stapeltje ‘Spinsels en bruggetjes’ onder mijn arm de plaatselijke boekhandel binnenliep, bleek men ineens geen interesse meer te hebben in mijn boekje. De chagrijnige opmerking: ‘We gaan zo toch dicht’, kon ik aan het begin van de middag niet goed plaatsen. Maar ook nu bleek, zoals alle voorgaande keren, dat ik wederom achter de feiten aanliep en dat het uitgelekte onheil de lokale middenstand inmiddels al wél had bereikt. Hoe kun je bijvoorbeeld als horecaondernemer nog positief blijven wanneer je, net als vorig jaar, zo vlak voor de kerst wordt geconfronteerd met een lockdown? Ik vraag me inmiddels zelfs af waarom er nog persconferenties zijn. Is het zodat Hugo zijn Imelda Marcos collectie kan showen? Of zodat zijn nagelnieuwe tolk Morticia de fijne kneepjes die ze van Thing heeft geleerd aan zijn zijde ten uitvoer kan brengen? Of is het dan toch informatief bedoeld?
Ook de speciaal voor deze gelegenheid opgetrommelde Van Dissel kon me niet boeien. Ondanks de Willem-Alexander-achtige handgebaren kon ik maar amper bij de les blijven. Vooral ook omdat mijn ogen afdwaalden naar Irma in de hoop op hamsterachtige gesticulaties. Een beetje passie in de voordracht lijkt me tijdens een nationale crisis niet te veel gevraagd. Maar misschien speelt de coronamoeheid me parten. Ik ben afgestompt geraakt. Een bijvoeglijke naamwoord als ‘harde’ (lockdown) en het opvijzelen van mijn kennis van het Griekse alfabet houden me nauwelijks nog scherp.
Gelukkig is de pers niet zo afgestompt en inmiddels wat kritischer geworden. ‘Waarom sluiten de supermarkten om 20 uur in plaats van 22 uur?’, was daarom een van de vragen aan onze demissionaire minister-president. Gelukkig had Mark daar deze keer wél een actieve herinnering aan: ‘Omdat we het de vorige keer ook zo hebben gedaan.’ Inderdaad! Briljant! ‘Never change a winning game (…)’ maar misschien is het toch een idee om een van de wijze doch simpele uitspraken van Einstein eens ter harte te nemen: ‘Het is waanzin om keer op keer hetzelfde te doen en verschillende resultaten te verwachten.’
Houje!
Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.
Dit bericht delen:
Advertenties
