[Column] LS Nijmeegs Droomkasteel

 
Met een glas single malt whisky in mijn ene hand en de afstandsbediening in de andere zapte ik van de ene zender naar de andere en ergerde me aan het narcistisch vertoon van onze BN’ers op de diverse kanalen van Bagger-TV. nl.
Ik bleef halverwege steken bij een Amerikaanse kerstfilm, je weet wel zo eentje waarbij de zwijmelzoete gelei uit alle poriën van je scherm druipt. Als je er één gezien hebt ken je ze allemaal.

Jonge assertieve carrièrevrouw uit de grote stad - type bitch - heeft problemen op het werk en haalt haar deadlines niet. De relatie met partnerlief - type snelle zakenman - staat onder druk en half verdoofd door een dreigende burn-out knijpt ze er stiekem tussenuit. Natuurlijk naar pa en ma die in hun kneuterige plattelandsstadje druk bezig zijn met de voorbereidingen van de lokale kerstfolklore. Bitch wordt daarin meegezogen en loopt pardoes tegen een oud schoolvriendje aan - type jonge eenvoudige weduwnaar met kind - en de oude vlinders in de buik ontwaken spontaan. Bitch wordt meegezogen in het gedoe, leert koekjes bakken en sleetje rijden. Ze mag de tombola organiseren met het oude schoolvriendje steevast als steun en toeverlaat onder handbereik. Bitch ontdooit, verkeert in een identiteitscrisis, twijfelt tussen haar veelbelovende toekomst in de grote stad en ontluikende moedergevoelens. Met tenslotte wat overbrugbare hobbels in het winterse landschap verandert onze bitch in een kerstfee en kiest voor de illusie van de perfecte witte wereld in een Trumpiaanse dorpssetting.

Weg vrouwenemancipatie, Black Lives Matter, Me Too en de strijd voor goede sociale voorzieningen die het echte leven voor de gemiddelde Amerikaan wat dragelijker zouden maken.

In de aanloop na kerst zijn er, inclusief eindeloze herhalingen, toch zeker zo’n zestig stuks aan dit soort romantische rommel op de vaderlandse buis vertoond, nog afgezien van het gigantisch aanbod op Netflix en Amazon. Hollywood produceerde dit jaar 146 nieuwe versies, waarvan alleen Hallmark er 40 voor haar rekening nam.
Gouwe handel al die illusies en droomwerelden! Mensen hebben klaarblijkelijk steeds meer behoefte om aan de dagelijkse problemen van het leven te ontsnappen en hoe meer problemen er zijn des te groter die behoefte. Niet alleen met kerstmis maar elke dag.

Natuurlijk haalde ik het einde van de film niet en sukkelde in slaap. In mijn droom ben ik de trotse eigenaar van een groot warenhuis in de Burchtstraat, zoiets als de Bijenkorf of V&D. Op de met roze schapenwolkjes beschilderde gevel prijkt in felle neonletters ‘Nijmeegs Droomkasteel’. De bezoekers worden welkom geheten met psychedelische klatermuziek. Een legertje aan knappe dames en jongelingen - voor elk wat wils - serveren elke klant bij binnenkomst een glas champagne en vragen beleefd aan welke droom of illusie hij of zij behoefte heeft. Vervolgens worden de klanten naar hun persoonlijke escaperoom gebracht, waar met behulp van de modernste virtual reality-technieken elke gewenste droom wordt opgeroepen: een spannend avontuurtje met je favoriete filmster, zelf voor tienduizenden adepten een show opvoeren, een partijtje voetbal met Johan Cruijff, of een goed gesprek met Mark Rutte. Hologrammen maken alles mogelijk en zorgen voor onbegrensde illusies.

Natuurlijk ben je tijdens de ontdekkingsreis van harte welkom in het restaurant waar je uitgebreid kunt lunchen. Wat dacht je van een romig paddosoepje, magic truffels, lekkere bruine broodjes van moederkoren met Blue Stilton, rijkelijk gegarneerd met maanzaad, nootmuskaat of chilipepers en weggespoeld met een glaasje absint of cactussap. Je verkeert dan binnen de kortste keren heel high in dromenland. Of de droom ook uit zal komen hoor je vervolgens van één van onze professionele dromenvangers, visionairs en koffiedikkijkers.

Voordat je al dan niet op een bezemsteel huiswaarts keert, breng je vanzelfsprekend nog een bezoekje aan het souterrain van het droomkasteel waar alle, uiteraard legale, middeltjes, drankjes en growkits om thuis rustig verder te dromen volop verkrijgbaar zijn.

Met een hevige klap werd ik wakker en was mijn droom verdwenen. Een pijnlijke realiteit diende zich aan. Mijn glas lag in scherven op het vloerkleed en de goudkleurige whisky veranderde in een snel uitdijende lelijke vlek.

Ik verwacht trouwens niet dat mijn Nijmeegs Droomkasteel het zal halen. De concurrentie met dat andere droomkasteel op de Burchtstraat, ons stadhuis, zou immers veel te groot zijn.

Maar toch …. Ik wens jullie voor 2022 zoete dromen. Dat ze allemaal uit mogen komen!

Carolus

Meer columns lezen van Carolus? Lees hier de voorgaande column. 

---

Dit bericht delen: