[Column] Dè es so! Wie is de Mol?
Ooit was ik dat. Geheel ongewenst tijdens een overdagactiviteit op een vrijgezellenfeest. Ik was de ‘gelukkige’ met dé envelop. Dé envelop gevuld met hét kaartje met de felbegeerde tekst: ‘Jij bent de mol’. Daar sta je dan. Het zweet brak me uit. Met heimelijk in mijn hand een tekst die net zo goed een ingewikkelde wiskundeformule had kunnen zijn. Ik had geen idee wat te doen. Had het programma nog nooit gekeken. Gelukkig stond er ook nog een tip, want zonder deze was ik reddeloos verloren geweest …
Geniepig zijn alsmede het opzetten van een pokerface zijn geen onderdeel van mijn arsenaal aan kwaliteiten. Mijn gezicht spreekt altijd boekdelen of ik dat nou wil of niet. Maar nu werd stoïcisme van mij verwacht. Ik gaf het mezelf te doen. Voor de gelegenheid was er een GPS-kaart van De Wallen geprojecteerd op de Zwolse bossen en moesten mijn gelegenheidscompagnon en ik geheel in de stijl van ‘Baantjer’, als Vledder en De Cock met C O C K, (gelukkig hebben we de foto’s nog), een moord oplossen. Met tegenzin saboteerde ik onze samenwerking.
Echter, naarmate het spel vorderde, kreeg ik hoe langer hoe meer schik in mijn saboteursrol. Zeker toen tijdens ons gezamenlijke pauzemoment iedereen elkaar verdachtmakingen toewierp, gniffelde ik inwendig. Toen ik na de pauze bijna door de mand dreigde te vallen toen ik wel heel klunzig een challenge verloor, kwam de redding uit onverwachte hoek. De bruid in spe verzekerde de rest dat ik nou eenmaal heel onhandig was (?!). Dankbaar maar beledigd vervolgde ik mijn queeste.
Deze klungeligheid kwam jaren later ook tot uiting op een filmset toen ik een figurantenrol had weten te bemachtigen voor de door Linda de Mol bedachte dramaserie ‘Divorce’. De ironie! Voor desbetreffende scene moest ik Boudewijn uitlachen, gespeeld door Jeroen (niet die vieze) Spitzenberger. Minstens tien takes kostte het uiteindelijk om vijf luttele seconden op band te krijgen. Lassie had het vast beter gedaan …
De showbizzwereld is een bijzondere wereld. Het is een wereld waar ik te trots voor ben gebleken. Zonder te veel in detail te treden, moet ik toegeven dat ik na bovenstaande ervaring mezelf in één klap ‘persona non grata’ maakte bij datzelfde reclamebureau. Bij een vervolgklus kreeg ik het namelijk aan de stok met de assistent van de castingbons. Gelukkig geen metoo-achtige toestanden, maar wel eentje waarin zij zich bovenin de voedselketen waande. Ik was er in ieder geval niet van onder de indruk, niet van gediend en mijn pokerface werkte op dat moment evenmin. Resultaat: een uitschrijving bij het bureau. Ik had het er toen graag voor over.
Hoewel ik nog steeds terugkijk op die ene leuke ervaring, moest ik er de afgelopen dagen meermaals negatief aan terugdenken. Hoeveel impact een luttele vijf televisieseconden kunnen hebben, ervoer ik diezelfde avond nog via de WhatsApp. En de volgende dag live op mijn werk. Ineens was ik niet die vrouw die doordeweeks de grammatica aansneed, maar een local celeb. Ik kan niet ontkennen dat het mijn ego kietelde. Ik kan me daarom voorstellen welke verslavende werking uit kan gaan van een regelmatige egobooster. Het is als een levenselixer. Met name wanneer je langgekoesterde dromen in vervulling lijken te gaan. Ik kan me daarom goed voorstellen dat je je dan dingen gemakkelijker laat welgevallen. Of onder de indruk bent in je afhankelijkheidspositie.
De showbizzwereld was een gesloten wereld, maar de beer is los en de put is open. En de stank is niet te harden. Als reactie hierop is vorige week de digitale kar met pek en veren uitgerold en daar zijn al verschillende B-sterren doorheen gerold. De verbazing van tout Nederland vond ík verbazingwekkend. Het is toch een publiek geheim dat er onoorbare zaken plaatshebben achter de coulissen en buiten beeld? Men spreekt niet voor niets over een Goois matras. Dat is heus geen benaming van de pocketvering van het onderbed. Wanneer het bijna een vanzelfsprekendheid is dat je zangkwaliteiten al gillend tussen de lakens moeten worden getoetst om het bereik te kunnen meten, dan kun je je voorstellen dat daarbuiten ook alle verhoudingen zoek zijn. Ik hoor je echter denken: Dit is toch onvergelijkbaar met wat onze boze, hoffelijke man aan het voetlicht heeft gebracht? Ja, dat klopt, maar er is sprake van een glijdende schaal voor wat betreft de moraal. Showbizz is een illusie en zedelijkheid een pakje schroot met een dun laagje chroom. Het is niet alles goud dat er blinkt.
Wist je bijvoorbeeld dat die prachtige lichtstad Parijs wordt geteisterd door maar liefst 3,7 miljoen ratten? Zou je toch niet zeggen vanaf de buitenkant? De enige plek waar je er veel ziet, zijn de plekken waar veel rotzooi wordt achtergelaten. Dus als je ratten wilt bestrijden zul je je eigen rommel moeten opruimen. Hierin zie ik wel een mooie uitdaging voor John de Mol, die in aanloop naar de oplossing vast wel weer een leuk format heeft bedacht om zijn doel te behalen. ‘Wie is de rat?’ wordt vast zijn nieuwe internationale kijkcijferkanon, waarbij de kijker thuis met behulp van een stemkastje in zijn hand op basis van beschrijvingen van zuslief Linda de vermomde rat moet ontmaskeren.
Houje!
Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.
Dit bericht delen:
Advertenties
.jpg){kind=link}
