[Column] Dè es so! Basta Putinesca!
Sinds enkele weken wordt het nieuws gegijzeld door de berichtgeving rondom Oekraïne. Sinds corona als sneeuw voor de lentezon lijkt te zijn verdwenen, wordt er plaats gemaakt voor een nieuwe mondiale, ontwrichtende gebeurtenis. Ik ben geen wappie, maar het lijkt wel of ‘men’ een filmscript aan het schrijven is, waarbij er telkens sprake is van een sequel.
Zo hadden we de afgelopen jaren in chronologische volgorde Weinstein en consorten verantwoordelijk voor het opnieuw leven inblazen van de frase #MeToo (eigenlijk was dat Alyssa Milano, nadat Tarana Burke deze een kleine 10 jaar daarvoor had gemunt), opgevolgd door Black Lives Matter dat tezamen met corona de gemoederen bezighielden. En nu is daar dan hét script dat al geruime tijd klaarlag met aan de ene kant in de hoofdrol een charismatische, voormalige komiek als Oekraïense president en aan de andere kant een Russische potentaat genaamd Poetin. Je krijgt het bijna niet verzonnen. Ik had er hard om kunnen lachen als het niet zo in- en intriest zou zijn. Zoals ik al eens eerder in een van mijn columns beschreef, voel ik me al geruime tijd een toeschouwer van deze eeuw waarbij de programmering niet vergezeld lijkt te gaan met een keuzemenu.
Wie ook niets te kiezen heeft, is de Oekraïense bevolking. Zij moet het maar ondergaan, omdat ene Vladimir op de staatstelevisie eufemistisch meedeelde dat er in Oekraïne ‘een speciale militaire actie’ moest plaatsvinden. Dat de betekenis van Vladimir ‘grote, vredige heerser’ is, is in combinatie met zijn lengte, 1.68 m, op zijn zachts gezegd ironisch te noemen. Hij waant zich de buitenkant van de matroesjka pop, maar probeert feitelijk zijn eigen leegte op te vullen. Wat is dat toch met dit soort mannetjes, in dat soort posities? Doe eens lief!
In mijn optiek is oorlog als concept compleet achterhaald. De wereld zou er zoveel mooier uitzien wanneer het wars zou zijn van hebzucht, macht en kleine persoonlijkheden: karakters die zichzelf moeten laten gelden ten koste van de ander. In dit geval is daar een compleet land met bijna 42 miljoen inwoners de dupe van. Mensen met gevoel. Mensen die iets te verliezen hebben. Mensen van vlees en bloed. Zoals Shakespeares outcast Shylock al eens scherp opmerkte: ‘If you prick us, do we not bleed?' En gebloed wordt er, letterlijk en figuurlijk.
Voor het eerst lijkt een oorlog ineens niet meer een ver-van-mijn-bed-show. Wellicht is het daarom dat deze oorlog meer tot de verbeelding spreekt bij de Nederlander. En is het daarom dat de Oekraïense ambassade in Nederland een aanzienlijk aantal verzoeken ontving van Nederlandse burgers die zich bij de Oekraïense strijdkrachten willen voegen, naast de vele Nederlanders die Oekraïense vluchtelingen in huis willen nemen. Wat maakt dat dit soort aanbiedingen ineens worden gedaan in tegenstelling tot voorgaande oorlogen? Zou het te maken hebben met het feit dat het nu wel heel dichtbij komt en de Nederlander het gevoel heeft in de spiegel te kijken? Hoe het ook zij, ik hoop dat de Oekraïner in Nijmegen en in de rest van Nederland warm wordt onthaald, maar nog meer hoop ik dat deze waanzin net zo snel mag eindigen als hij is begonnen.
Бувай!*
* Houje!
Dit bericht delen:
Lees ook
Advertenties
