[Column] Dè es so: Slechts twee minuten
Toen ik in 2012 de sleutel van mijn 'oude nieuwe' volkswoning in het sleutelgat stak en de deur opende, bleek het op zijn minst een bouwtechnische uitdaging. De oudheid van mijn nieuwe thuis werd verder onderstreept toen ik het deurtje van de meterkast opende. Daar trof ik een cadeautje in de vorm van een jubileumboek aan, ter ere van het 70-jarige bestaan van de wijk.
Een snelle rekensom leerde mij dat de eerste woningen in het begin van de oorlog moesten zijn opgeleverd. Bijzonder als je bedenkt dat tegelijkertijd een kwart van de bestaande Nijmeegse woningen werden verwoest en er nog eens 13.000 ernstig beschadigd raakten. Het verklaart misschien waarom elke woning hier onderkelderd is…
Dit boek, met veel liefde gemaakt door een aantal van de buurtbewoners, neemt je mee in het verleden door de opgetekende persoonlijke verhalen en niet in het minst door de bijbehorende foto’s. Het is dan ook bijzonder om te zien hoe de buurt de oorlog beleefde. De wetenschap dat er achter mijn voordeur een hele geschiedenis ligt, vind ik speciaal. Maar niet alleen achter mijn voordeur en in mijn wijk, maar in heel Nijmegen ondervond men de gevolgen van een oorlog waar op dat moment geen einde aan leek te komen. Er vielen ruim tweeduizend dodelijke slachtoffers en duizenden gewonden. En in een poging de invasie van Duitsers te blokkeren werd zelfs een aantal bruggen, waaronder de Waalbrug, moedwillig opgeblazen door het Nederlandse leger.
Ondanks het feit dat de huidige nieuwsverslaggeving wel eens anders doet vermoeden, leven wij in de veiligste eeuw sinds 1400. Dit is ook één van de redenen dat ik nog nauwelijks het mondiale nieuws volg. Heus houd ik mij op de hoogte van wat er om mij heen gebeurt, maar vaak beperk ik me tot het nieuws dat mij direct aangaat: regionaal of nationaal. De tijd dat ik mij liet overweldigen door het internationale leed ligt inmiddels achter mij, omdat het mijns inziens nooit geheel de zaken in perspectief plaatst en je er een verwrongen wereldbeeld van dreigt te krijgen.
Men zegt wel eens dat de geschiedenis zich herhaalt. Juist daarom is het wel van belang dat we er van tijd tot tijd bij stilstaan hoe gefortuneerd we mogen zijn te leven in vrede én compassie te hebben voor degenen die niet zo gezegend zijn. Gelukkig heeft Nederland daar een nationaal moment voor op 4 mei, wanneer we met z’n allen in de gelegenheid worden gesteld hier gelijktijdig om 20.00 uur twee minuten bij stil te staan. Een mooi en ontroerend moment vind ik dat. Niet in de laatste plaats voor de mensen die het nog kunnen navertellen.
Zoals Sting ooit treffend zong in zijn nummer Russians: ‘There is no such thing as a winnable war, it’s a lie we don’t believe anymore’. En wat mij betreft behoeft dit geen verdere uitleg.
Houje!
Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.
Dit bericht delen:
Lees ook
Advertenties
