[Column] Arme Millennial stelt zich voor
Toen ik kort geleden aansloot bij een borrel van Nieuws uit Nijmegen (NuN), werd ik met open armen ontvangen. Ik weet niet of dit met mijn persoonlijkheid te maken heeft of wellicht met mijn leeftijd. Wat ik namelijk een aantal keren te horen kreeg was: `Kijk, jij bent jong, eindelijk een frisse wind’.
Mijn NuN-collega’s dachten dus kennelijk dat mijn leeftijd een positieve eigenschap zou kunnen zijn en frisse energie en voorspoed zou brengen. Helaas moeten ze toch de realiteit onder ogen zien: ik ben een millennial.
Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn ervaringen met mijn millennial-generatie te beschrijven. Een millennial heeft zo ongeveer twee keer per jaar een burn-out, nooit tijd, maar spendeert uren op sociale media. Daarbij hebben millennials regelmatig last van zelfmedelijden en depressies. Ik ontkom er ook niet altijd aan. Hoe bezwaard ik mij ook regelmatig voel over al deze millenniumproblemen en er eigenlijk afstand van wil nemen: een millennial blijft een millennial.
Een voorbeeld van de waanzin van mijn generatie zie je vooral in de Verenigde Staten, maar helaas ook hier steeds vaker.
Ik heb het hier over de ‘safe space’ op universiteiten. Nu zul je denken: `Een safe space, dat klinkt goed, hier kan iedereen vast zijn of haar mening op een respectvolle manier uiten.’ Helaas fout. Een safe space is een plek waar bepaalde dingen niet besproken mogen worden, zodat mensen zich niet ongemakkelijk voelen.
Dat vind ik nou typisch een millennial-streek. Een universiteit hoort vrij te zijn en alles ter discussie te stellen. Juist de extreemste theorieën of ideeën moeten worden onderzocht. Zo grondig mogelijk! Tuurlijk moeten we respectvol met ieders ideeën en meningen omgaan, maar ze niet meer uiten omdat anders misschien mensen zich op hun teentjes getrapt voelen… Dat gaat toch echt te ver. Op veel universiteiten is dit overigens de gebruikelijke regel.
Wanneer niet alles binnen het oh-zo-tolerante hokje past, waarin zogenaamde hokjes niet bestaan, hoort men er niet bij. Dus zodra ik me bijvoorbeeld iets linkser georiënteerd voel, zal ik er toch echt aan moeten geloven; mijn broek zal poffy-hippie moeten zijn, ik moet mij heel graag willen verontschuldigen voor de slavernij en als ik me voorstel zal ik toch echt moeten zeggen of ik me vandaag een man of een vrouw voel. Ga zo maar door.
Een van de ergste beledigingen zou zijn dat iemand me ‘woke’ noemt. Klink ik nu als een of andere conservatieve Margaret Thatcher? Dat is aan de cancel-cultuur. Wellicht word ik gecanceld. Het interesseert me niet!
Nogmaals, ik klink nu alsof ik hier enorm simplistisch over denk, maar het gaat om de zogenaamde verplichting. De verplichting om hip en leuk te zijn en oh zo tolerant.
Zoals jullie merken is zeuren ook een kwaliteit die bij millennials hoort, daar ben ik dan wel weer blij mee.
Dit verhaaltje is een voorproefje. Ik ga op Nieuws uit Nijmegen nog veel meer vertellen over allerlei zaken waar mijn gespleten generatie mee bezig is.
Hoe dan ook: millennials zijn in elk geval aparte kindjes. En dat is dan misschien wel weer leuk. En voor alle duidelijkheid, ik ben natuurlijk een enorm progressief en tolerant persoon.
Dit bericht delen:
Advertenties
