[Column] Hoe komt de millennial de dag door?
Na de zeurverhalen over mijn millennial-generatie en de onkundige politieke correctheid die zij af en toe over zich zichzelf afroept, beschrijf ik nu een reguliere dag in hun, dus gedeeltelijk ook mijn, dagelijks leven. Want zoals de vorige keer al duidelijk werd: het leven als millennial is ab-so-luut niet gemakkelijk.
Kleine disclaimer voordat ik begin: ik voel me NIET thuis in de ietwat jongere Gen-Z-generatie die net na mij komt. Ik heb het dan ook over millennials, zoals altijd. Hoewel ik officieel net niet in de millennialgeneratie val, identificeer ik mij daar wel mee. Zoals jullie weten mag ik zelf weten waar ik mij mee identificeer. Dus: ik ben gewoon een millennial, ondanks dat jaartje dat ik te laat geboren ben.
Millennials zijn misschien aanstellers en verwend, maar Gen-Z doet daar nog eens een flinke schep bovenop door dansjes op niet-te-noemen sociale media. Tiktok bijvoorbeeld. Wellicht denken ze hier reacties op te krijgen als: ‘Ooooh jij bent knap, love’. Of misschien denken ze er geld mee te verdienen. Geen idee. En nee, ik scheer ze niet allemaal over één kam: komedie en andere dingen kunnen op deze niet-te-noemen sociale media wél leuk zijn, maar zet jezelf niet voor schut. Dankjewel. Ik ben gewoon een millennial.
Nou, al drie kantjes vol voordat ik begin. Maar ja, ik heb ook een hoop te klagen. Goed, hoe begint een reguliere dag voor mij of mijn generatiegenoten? Het kan twee kanten op. Of je dag begint vroeg met meditatie en een vers geplukte quinoasalade, of je dag begint pas om één uur ’s middags met sinaasappelsap en een broodje frikandel. Vegetarisch dan wel, want we willen niet gecanceld worden. Eén ding is zeker: een chai latte wordt ergens op de dag geconsumeerd. Deze kosten maar 7,50 per beker, maar dan krijg je wel large!
Over kosten gesproken, ja, het is verschrikkelijk. Als jong persoon heb je enkel geld voor die eerder genoemde chai latte of om een verse quinoasalade te laten bezorgen. Dat is toch belachelijk! We zijn wel zo’n pech-generatie, het is om te janken. Wanneer ik in het begin van de maand op een terras twee Kasteel Rouge, een fles Pinot Gricio en vijf Limonciello consumeer, kan ik de rest van de maand geen quinoasalades meer eten! Dat wordt honger lijden dus.
Vroeger was het allemaal beter, die mensen waren bevoorrecht om niet in zo’n pech-generatie te leven. Ja, het kon zo zijn dat je toen even wat meer moest verbergen als je trans, homo of vegetariër was, maar tegenwoordig hebben we het ook moeilijk hoor! Er liggen zelfs nog jodenkoeken in het schap.
Nou, gaan we verder met de dag. Na de quinoasalade of chai latte is er ruimte voor de verplichting. We moeten studeren of werken! Dit brengt ook weer problemen met zich mee: wij millennials krijgen al een burn-out als we eraan denken. Toch doen we het maar, want we willen wel in de Starbucks zitten met de nieuwste Apple laptop en zo. Dat geldt ook voor mij. Na uitslapen tot elf uur, 5 bakken koffie voor de tv, een pasta met één tomaat (overgoten met 5 liter olie), of een dikke kapsalon te hebben weggewerkt, is het tijd voor de verplichting: een half uurtje productiviteit.
Van tevoren ga ik ervan uit dat ik op deze vrije dag wel 5 uren kan besteden aan de meest efficiënte bezigheden. Dit is echter in de praktijk nooit het geval. Ik hoop dat dit ook een generatie-dingetje is, anders moet ik toch even achter mijn oor gaan krabben.
Na het halve uurtje van productiviteit komt het avondprogramma: een te dure Thuisbezorgd-maaltijd met een fijne serie erbij. Vervolgens schakelen we na zo`n zware dag over op de vrije avond en we mogen we onszelf verwennen. Natuurlijk is het budget heel erg krap, maar gelukkig hebben we vanavond wel nog net ruimte voor twee Kasteel Rouge, een fles Pinot Gricio en vijf Limoncello. Wellicht met een portie nacho’s? Morgen toch echt flink aan de yoga.
Snapt u het nog? Ik al lang niet meer of nog lang niet, maar de korreltjes zout liggen wel dik gezaaid op mijn vloerkleed.
Lees hier de vorige column van Maud.
Dit bericht delen:
Advertenties
