[column] LS Versteende Stad
Twee oudere dames kuieren kletsend via de Molenstraat het centrum in. Blijkbaar komen ze niet van hier en zijn ze lange tijd niet meer in Nijmegen geweest.
`Wat is het hier veranderd`, hoor ik in het voorbijgaan. `En wat kaal is het hier, geen groen te zien, alleen maar steen`. Ik kijk om mij heen, inderdaad geen groen te zien. Geen bomen, plantenbakken, helemaal niks.
De woorden galmen nog lang na. `Alleen maar steen, geen groen te zien.` Hetzelfde beeld in de Broerstraat, ook daar geen sprietje groen. In de Burchtstraat tel ik vanaf de Hertogstraat tot aan de Grote Markt in totaal elf verdwaalde bomen. Verder alleen maar kinderkopjes, stenen zover het oog reikt.
Ik heb er hoogstwaarschijnlijk geen oog voor. Als Nijmegenaar wen je immers aan alles, zelfs aan de immense steenklomp midden in ons centrum. Is dat nou het visitekaartje van onze bruisende `huiskamer` in het hart van deze Green Capital? Maar dat was in 2018, al weer vijf jaar geleden. In die vijf jaar hadden boompjes al kunnen uitgroeien tot echte bomen!
Niet dat onze bestuurders daar geen oog voor hebben. Al vanaf 2007 staat de vergroening van de binnenstad op de politieke agenda. Ere wie ere toekomt: GroenLinks wilde er vaart achter zetten, stelde vragen en kwam met plannen, die door de achtereenvolgende colleges enthousiast werden overgenomen.
Zo verdwenen sinds 2019 de bussen uit het centrum en werden er plannen gesmeed voor de herinrichting. Oud-wethouder Monique Esselbrugge, nu in Eindhoven, vertelde vorig jaar hoe de make-over er uit zou komen te zien. `Met allure, een mooie, groene stadsroute, een upgrade voor bezoekers, omwonenden en ondernemers. Mensen moeten het gevoel krijgen dat ze lopen op een groene boulevard in Parijs.`
Erg concreet werd ze niet. Waar de bomen, planten, bankjes, speeltoestellen en misschien ook het water nou precies moesten komen, kon ze niet zeggen. Nu, een jaar later, duiken de voetgangers in de Burchtstraat snel weg voor racende fietsers op weg naar hun favoriete uitgedijde verwarmde terrassen op een hele kale versteende Grote Markt. Wel werd de overgang van Kelfkensbos en Hoogstraat nieuw ingericht. Het leverde naast een immense verplaatsing van stenen tot nu maar liefst twee nieuwe bomen op!
Maar zoals dat gaat werd er wel een duur ontwerpbureau ingehuurd om modellen te maken voor een nieuwe Burchtstraat. Mooie modellen met mooie namen als Boulevard van Allure, Stadscascades en Geplooid Landschap.
Leerlingen van Yuverta, onze eigen Nijmeegse Groenscholen voor vmbo en mbo, hadden deze opdracht als eindexamenproject graag als uitdaging aangenomen. Groenplanning en ontwerpen zijn daar hoofdvakken! De gemeente had daarmee heel wat geld kunnen besparen en was beslist niet slechter uit geweest. Maar Yuverta werd niet gevraagd.
In ieder geval liggen er nu drie modellen waarover weer lang gesteggeld kan worden. Dus voorlopig geen Operatie Steenbreek in de Burchtstraat.
Monique Esselbrugge dekte zich vorig jaar al politiek in. `We weten nog niet wanneer de eerste schop de grond ingaat. Dat heeft ook te maken met evenementen in de stad en werkdruk in onze organisatie.`
Voelt u hem al aankomen? Probeer als politiek maar eens aan alle tegenstrijdige wensen, eisen en heilige huisjes tegemoet te komen. Politici zijn driftig op zoek naar De Steen der Wijzen die ze alsmaar niet kunnen vinden. Hoe vaak moet de openbare ruimte - straten, pleinen, trottoirs - niet opnieuw op de schop? Driemaal is in Nijmegen al lang geen scheepsrecht meer. Daarvoor liggen er veel te veel onopgemerkte struikelstenen.
De prioriteiten liggen bij de verdere verstening van onze stad. Nieuwbouwplannen in het stationsgebied, het Waalfront, de Winkelsteeg en het Waalspronggebied vreten alle energie van ambtenaren en politici. Eerst bouwen, bouwen, bouwen, de ene laag op de andere. Liefst hoog de lucht in en zo dicht mogelijk op elkaar. In die grote bouwput is het groen de laatste zorg.
Probleem is wel dat er steeds minder bouwkavels verkocht worden en potentiële kopers zich terugtrekken vanwege de gestegen koopprijzen en hypotheekrente. De kavels die megaopbrengsten voor de gemeente moesten opleveren hangen haar nu als molenstenen om de nek. Misschien blijft het groen dan groen, maar waar moeten al die mensen dan wonen?
Ik rij over de Oversteek Lent in en sta direct in de file. Ik schrik van het tempo waarin de nieuwe wijk Hof van Holland, het nieuwe hart van de Waalsprong, de lucht in schiet. Zo ziet het nieuwe wonen er in Nijmegen dus uit. Hoge flatgebouwen met kleine appartementen voor torenhoge prijzen.
Hoe hoog moet je daar wonen om toch wat zonlicht te vangen? Ik krijg medelijden met de toekomstige bewoners. Vooral met de kinderen die fysieke ruimte voor hun ontwikkeling nodig hebben. Een paar speeltoestellen in een parkje zijn echt niet genoeg. Zo kweek je stresskonijnen die opgroeien tot volwassenen met versteende harten.
Achter Lent begint BBB-land met pittoreske dorpen tussen weidse groene vlakten. Ik snap de mensen die daar wonen wel. Die willen vooral hun ruimte niet kwijt, serieus genomen worden en al helemaal geen verstening. Het stikstofprobleem lossen ze zelf wel op, zoals ze altijd hun problemen zelf hebben opgelost. Daar zijn ze een kei in geworden.
Het regent niet meer. Ik duik de tuin in om mijn eigen groen onder handen te nemen. Er zit erg veel mos in het gras. Meer dan andere jaren. Verticuteren of toch maar wat meer sierbestrating aanleggen?
Meer lezen van Carolus? Lees hier de voorgaande column.
Dit bericht delen:
Advertenties
