[Column] LS 'Vlagvertoon'
Als er iets te vieren of te herdenken valt, hangen we de vlag uit. De vlag laat zien dat je bij elkaar hoort, de vlag verbroedert. In de vlag komt de geschiedenis, het gemeenschappelijk beleefde verleden van een volk met alle hoogtepunten en diepe dalen samen. Dat geldt niet allen voor Nederland, maar voor alle landen.
Naast de nationale driekleur wapperen ook vaak andere vlaggen op openbare gebouwen. Praktisch altijd de Europese vlag, logisch, omdat we deel uitmaken van de Europese unie. Vaak de regenboogvlag, want we zijn een inclusief land, tenminste dat willen we zijn. Sinds anderhalf jaar ook de vlag van Oekraïne om daarmee onze solidariteit uit te stralen met dat land dat zo zwaar getroffen is door de Russische overval en terreur.
En nu dus de vlag van Israël, dat afgelopen weekend zo zwaar te lijden heeft gehad onder de dood en verderf zaaiende terroristische aanval van Hamas.
Toch is dit vlagvertoon niet overal zo spontaan als voor Oekraïne en leidt het tot de nodige discussies. In een aantal steden zoals Rotterdam, Utrecht, Den Haag en onze eigen stad wappert de wit-blauwe vlag met de Davidster niet.
Dat wil niet zeggen dat we niet hevig geschrokken zijn van het onmenselijke leed die de massale raketaanvallen en barbaarse terreuracties van de Al Quassam Brigades onder de burgerbevolking hebben veroorzaakt. De beelden van moordpartijen en ontvoeringen van weerloze mensen spreken voor zich. Alleen al het afslachten van 260 jonge festivalbezoekers vragen om een keiharde reactie. Ook van ons. Laat daar geen enkele twijfel over bestaan. Terreur mag nooit en te nimmer worden goedgepraat.
Er is echter ook een ‘maar’, dat volgens Rutte en Yeşilgöz nou niet genoemd mag worden. Ik had niet van de historicus Rutte verwacht dat hij de huidige crisis - hoe erg ook - los wil koppelen van de bloedige geschiedenis van het Joods/Palestijnse conflict.
Israël is zelf ook geen lieverdje. Vanaf de oprichting van de staat Israël in 1948 zijn Palestijnen tientallen jaren lang het slachtoffer van Joodse verdrijving, uitsluiting, terreur en moord. Israël lapte internationale verdragen aan haar laars en ging door met het koloniseren van Palestijnse gebieden en een rigoureuze onderdrukkingspolitiek.
De huidige regering van Benjamin Netanyahu is uiterst rechts en gevuld met religieuze fanaten die menen dat Joden een historisch recht hebben op alle gebieden van het Bijbelse Israël. De positie van Bibi als premier, geplaagd door corruptieonderzoeken en massaprotesten tegen zijn juridische hervormingen, kon alleen met de steun van dit soort mensen overeind blijven. In dat geval komt een gemeenschappelijke vijand goed van pas. In tijden van oorlog schaart een volk zich altijd rond de vlag en verstomt de kritiek.
De grote vijand is het radicaal islamitische Hamas, dat de staat Israël niet erkent en wil vernietigen. Hamas is gelieerd aan andere terreurorganisaties als Hezbollah en Islamitische Jihad, wordt militair gesteund door de ayatollahs in Iran en is financieel afhankelijk van Qatar.
Maar Hamas, dat nota bene in het zadel werd geholpen door Israël als tegenhanger van de PLO van Yasser Arafat, heeft het wel voor het zeggen in de Gazastrook. Voor alle duidelijkheid; een groot deel van de bevolking heeft een grondige hekel aan deze organisatie en begrijpt heel goed dat zij als menselijk schild en chantagemiddel wordt misbruikt.
Met de terroristische aanval op Israël, de bloedigste dag in de geschiedenis van Israël, heeft Hamas het doodvonnis over zichzelf afgeroepen. Het tot de tanden bewapende Israël heeft Hamas volgens het bijbelse principe ‘oog om oog, tand om tand’ de totale oorlog verklaard en wil deze beweging met wortel en tak uitroeien. De kaart van het Midden-Oosten zal er volgens de legerwoordvoerder ‘as the job is done’ heel anders uitzien.
Hoe? Kijk naar de tv. Als daarvoor de hele Gazastrook met raketten, bommen en granaten moet worden omgeploegd is dat geen probleem. De dood van gijzelaars en onschuldige mensen wordt als collatoral damage ingecalculeerd.
De leiders van Hamas denken er niet veel anders over. Het Palestijnse volk heeft immers al zoveel geleden en door de verwoesting van Gaza zal het verzet tegen de Joodse bezetter en de westerse wereld alleen maar groter worden.
Trouwens niet alleen door Hamas, maar in alle Arabische landen en de rest van de wereld. Een echte vrede is daarmee voor lange tijd van de baan.
Het spontaan uithangen van de Davidster is heel begrijpelijk maar misschien ook te impulsief, vooral als de reactie van Israël buitenproportionele gevolgen heeft en er over en weer oorlogsmisdaden plaatsvinden. Hoe lang laat je die vlag dan nog hangen? Het is geen simpel zwart-wit-probleem waarvoor je met vlagvertoon partij kunt kiezen.
De burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb, verwoordde het niet ophangen van de vlag heel diplomatiek: ‘Het betreft een internationaal gewapend conflict dat al decennia gaande is.’ Wijze woorden, waarmee hij hopelijk voorkomt dat in zijn multiculturele stad de vlam in de pan slaat. Maar dan had hij tegelijkertijd ook moeten voorkomen dat protesterende sympathisanten van de Palestijnen met hun vlaggengezwaai de nodige aandacht kregen.
Ondertussen lacht Poetin zich kapot. Alle media-aandacht gaat nu uit naar Israël en Gaza. Het westen schaart zich achter Israël, de VS ondersteunen Israël met extra militaire middelen en in de Europese steden zouden er zo maar chaos of erger, terroristische aanslagen kunnen volgen.
Daar is Poetin op uit. Destabilisatie van het decadente westen, zodat hij zijn bloedige oorlog in Oekraïne uit het zicht van de media kan voortzetten.
Hoezeer je ook solidair wilt zijn de bevolking van landen die getroffen worden door oorlog en rampspoed, is het toch verstandig hun vlag niet meer van openbare gebouwen te laten wapperen. Zo’n vlag kan ook werken als een rode lap op een stier. Er zijn betere manieren om je solidariteit te tonen.
Carolus
Meer lezen van Carolus? Lees hier zijn voorgaande column.
Dit bericht delen:
Advertenties
