[Column] 'Meelkers Malingen': 'Het volk wil ophef en spelen’
2-wekelijkse column van Frerik Meelker: 'Meelkers Malingen'.
Mijn vorige column ging over de verbroedering die samen bewegen vaak met zich meebrengt. Het is misschien te wijten aan de temperatuurstijging, maar rondom sport was er de laatste weken vooral veel ophef over zaken die weinig met de spelletjes te maken hadden.
Bij wedstrijden om wie het snelste, hoogste, verste of mooiste kan doen heeft iedereen hetzelfde doel. Net als bij de Vierdaagse gaat het dezelfde kant op. Bij veel sporten heeft degene met de snelste tijd meestal gewonnen.
Bij voetbal is het anders. Het is een strijd van twee teams tegen elkaar om elkaars doel als het ware te veroveren. Mening wetenschapper kwam tot de conclusie dat het heel dicht bij oorlog komt. Alsof er twee legers tegenover elkaar staan op een oud slagveld.
Voorlopig kunnen de twee aardsrivalen van het Gelders voetbal weer op elkaars doel af. En misschien in de toekomst zelfs zo nodig dwars door de ander rennen in dezelfde competitie.
`Nooit meer naar Arnhem` was toch bijna realiteit geworden. Het is maar goed dat het anders is gelopen. Want het zou toch heel jammer zijn als in de eeuwig lopende strijd die oude vertrouwde tegenstander door mismanagement was verdwenen.
Dat de geilheid op oneindige groei de club bijna fataal is geworden moge nu duidelijk zijn. Inspiratie genoeg voor kilometers lange spandoeken en urenlange spreekkoren.
Van de regio naar het grootste sportevenement ter wereld. Al voordat de openingsceremonie was begonnen ging het over de kosten om van een ooit als riool gebruikte rivier een openluchtzwembad te maken.
Mooi idee, maar je zult maar in de voorsteden van deze lichtstad wonen. De vergelijking met het oude Rome is snel gemaakt; waar keizers vaak probeerden de spelen spectaculairder te maken dan hun voorgangers. Het heeft iets weg van de ambitie van de organisatoren van de Nijmeegse Zomerfeesten. De openingsceremonie baarde meer opzien dan de sportprestaties.
Een waar bacchanaal dat volgens sommigen de spot dreef met het christelijke laatste avondmaal. Een goed voorbeeld hoe snel men tegenwoordig over elkaar heen buitelt om zich beledigd te voelen en slecht in staat is om de symboliek in een historische context te plaatsen. De hoofdrol werd weggelegd voor de Griekse god Dionysus of zijn Romeinse variant Bacchus. Ik kon het ook slecht plaatsen waarom er juist gekozen werd voor deze god in plaats van Apollo, Ares of Hermes, die nog iets sportiefs hebben.
Ook de woke-moeheid kwam naar voren; de ophef over boksster Imane Khelif uit Algerije. Na haar snelle overwinning volgden er uit alle hoeken de meest grove verwensingen. Bij sommigen was het een bewijs van een dubbele agenda die deze Olympische kampioene er op na zou houden. Maar toch liet ook sport zich weer van haar mooiste kant zien. Algerije schaarde zich achter haar en vanuit deze trots zal de erkenning voor emancipatie groeien.
Over het richtingsgevoel van de Nederlandse zeilsters durfden zelfs de meest seksistische zuurpruimen grappen te maken. Door een snelle koerswijziging slaagde het duo er alsnog in het goud te halen. Deze bizarre ontknoping past bij het karakter van de spelen.
Met de overwinning van Femke Bol ging het gelukkig steeds meer over geweldige sportprestaties en was er minder ophef over bijzaken. Alsof ze de schoenen met goddelijke vleugels van de god Hermes had geleend ging ze iedereen voorbij. Dankzij haar bizarre inhaalronde behaalde Nederland het eerste Nederlandse goud bij de atletiek.
Niet de directe verbroedering zoals bij een Vierdaagse, maar de spelen geven vooral een geweldig podium aan de emancipatie. Op allerlei manieren laten mensen zien dat met discipline en vooral karakter zij prestaties kunnen leveren van mythisch formaat.
Hulde en glorie aan al deze goden en godinnen!
Lees hier de vorige column van Meelker
Dit bericht delen:
Advertenties
