[Column] Meelkers Malingen: 'Grenzen'
2-wekelijkse column van Frerik Meelker: 'Meelkers Malingen'.
Onze oosterburen zijn vanaf maandag weer grenscontroles aan het uitvoeren. De aanleiding hiervoor is niet de toename van tabakstoerisme of een parkeerproblematiekvlucht.
Het is het gevolg van het feit dat steeds meer mensen hun leefomgeving ontvluchten op zoek naar veiligheid en meer welvaart. Niemand wil onderaan staan en iedereen wil het beste voor zijn kinderen.
Desondanks is er een grens aan onze gastvrijheid, getuige de Europese ruk naar politiek rechts. Vanuit een superieur idealisme kun je dit afkeuren. Het sentiment blijft, veel mensen voelen zich niet voldoende gehoord en gesteund. Per hoofd van de bevolking valt de migratie in vergelijk met onze buurlanden nog te overzien. Veel problematiek is te wijten aan het jarenlange ontmoedigingsbeleid. Iedere vorm van aandacht en steun aan mensen die hier net aankomen zorgt voor meer frustratie.
Je vraagt je wel af of wij in ons land geen grotere problemen hebben; de ontzettende tekorten aan medewerkers in de zorg en het onderwijs, betaalbare woningen en de enorme toename van mensen die in een mentale crisis verkeren.
Met het uitroepen van een migratiecrisis gaat volgens de oppositiepartijen minister Faber zelf over de grens van onze democratische rechtstaat. De door haar beoogde manier, door het omzeilen van een meerderheid van de Tweede Kamer, is niet anders uit te leggen als totalitair.
‘Het strengste migratiebeleid ooit’, het is de vraag of de daadwerkelijke instroom hiermee zal gaan afnemen. En wat betekent deze drastische maatregel voor hoe wij als land omgaan met arbeidsmigranten?
Hoe gaan wij in het vervolg met hen om? Zijn zij niet hier omdat bepaalde sectoren afhankelijk zijn geworden van de goedkoopst mogelijke werknemers als brandstof voor verdere economische groei? Worden ze niet na gebruik als wegwerpartikelen gedumpt?
Is er nergens het besef dat die zogenaamd heilige economische groei een grens heeft bereikt?
Duidelijk was het dat Pieter Omtzigt, de voorvechter van de menselijke maat, na het opstellen van de nieuwe regeringsovereenkomst zelf ook tegen zijn grens aanliep. Werden zijn coalitiepartners in combinatie met een messiascomplex hem misschien te veel?
Al die overschreden grenzen. Net als al dat Donauwater klotst het over de oevers. Al zou je alle grenzen kunnen bewaken, het blijft dweilen met de kraan open. Grenzen stellen is nodig als wij maar niet vergeten dat veel van deze grenzen ooit ergens zijn verzonnen. De wereld met al die verzonnen grenzen hebben wij uiteindelijk allemaal maar te leen.
De aarde is van iedereen.
Lees hier de vorige column van Meelker
Dit bericht delen:
Advertenties
