[Column] LS 'Potje Risk of toch alleen Blufpoker?'

Toen Trump vier jaar geleden voor de eerste keer met pensioen werd gestuurd wenste ik hem in deze column een onbezorgde oude dag met het advies om vaak het spelletje ‘Mens Erger Je Niet’ te spelen. Dat leidt in de meeste gevallen uiteindelijk tot rust en bezinning. Hij heeft zich mijn advies ter harte genomen.

Op zijn landgoed Mar-a-Lago in Palm Beach bracht hij de afgelopen jaren zonnige dagen door met zijn favoriete spel golf. Vriend en vijand zijn het erover eens dat hij daarin uitblinkt. Hij wist zelfs zijn handicap terug te brengen naar 2.3. Daar heb je wel heel wat keren een hole-in-one voor nodig. Of het balletje altijd eerlijk rolde is nog een vraagteken. Er lopen zelfs nog rechtszaken over. Maar dat Donald een spelletjesmens is staat buiten kijf.

In de avonduren kon het bordspel ‘Mens Erger Je Niet’ hem echter niet lang bekoren. Ik snap dat wel: te simpel, een spelletje voor kleine kinderen en oude mensen, te weinig uitdaging, te snel uit. Bovendien passen rust en bezinning niet bij zijn karakter. Da’s iets voor als je helemaal uitgeteld of dood bent.

En zo ontdekte hij Risk, een tactisch bordspel waarin je landen en continenten moet veroveren om uiteindelijk de hele wereld te bezitten. Stratego verbleekt er bij. Elke speler is een ‘Generaa’ die krachtige legers opbouwt en op slinkse manier bondgenootschappen smeedt met altijd maar tijdelijke vrienden - the winner takes it all -, hen vervolgens tegen elkaar uitspeelt, onverwacht in de rug aanvalt en tenslotte hun gebieden verovert. Dreigen en intimideren zijn belangrijke elementen. De tegenstander kijkt wel uit voordat hij zelf aanvalt en geeft voor een catastrofale ondergang nog liever onbelangrijke landjes weg.

Heerlijk spel, honderdduizenden mensen spelen het wereldwijd avonden lang. Al vanaf 1957 toen het werd uitgevonden. Er bestaat zelfs een wereldkampioenschap Risk. Maar zonder grondige kennis van ‘De kunst van het oorlogvoeren’ van de Chinese veldheer Sun-Tzu en 'Over de Oorlog’, van de Pruisische generaal Carl von Clausewitz heb je geen schijn van kans.

Het spelletje is Trump op het lijf geschreven. Hij is er aan verslaafd. Hij is hartstikke eerlijk. Het gaat hem niet om de knikkers maar om het spel. En dat speelt hij niet alleen in de avonduren maar dagen achtereen en als het hem uitkomt jarenlang met de hele wereld als speelbord. De energie haalt hij uit cola light, hamburgers, pizza’s en als tussendoortje een rolletje Oreokoekjes, u weet wel van de ammoniak voor een mooi zwart kleurtje.

Zijn openingszetten zijn inmiddels bekend. Dreigingen om Groenland,
Canada en het Panamakanaal in te lijven. Blufpoker met als inzet een handelsoorlog met economische partnerlanden Canada en Mexico en in ieder geval verhoging van de invoertarieven voor China. Europa houdt haar adem in en bereidt zich voor op tegenzetten.

Het leuke aan spelletjes is dat er spelregels zijn waaraan alle spelers zich moeten houden. Geluk is ook belangrijk. Hoe de dobbelstenen vallen is niet voorspelbaar. Kansen kunnen daardoor keren. Da’s niks voor Donald: hij wil alleen zessen gooien. Dus hij paste het spel aan.

Trumps versie van Risk heet MAGA: Make America Great Again.
Het unieke aan dit spel is dat er helemaal geen spelregels zijn en dat die dagelijks, zelfs van uur tot uur kunnen wijzigen. Geen enkele van de tegenspelers weet van te voren waar hij aan toe is en welke positie en welke rol hij in het spel moet innemen. Op het ene moment ben je een tegenspeler, dan zo maar ineens een medespeler. Maar als je ‘dwars' ligt, lig je er uit. Wat ‘dwars’ is weet je bij Trump nooit. Dat weet hij trouwens zelf ook niet. Voer voor psychologen!

Op de achtergrond zweeft zo iets als ‘The American Dream’, de onbegrensde mogelijkheden in dit land. Als je maar hard genoeg werkt is alles te bereiken. Een set aan idealen zoals democratie, rechten, gelijkheid en vrijheid zijn de garantie die The American Dream in principe voor iedereen mogelijk maakt. Die idealen zijn als spelregels vastgelegd in de grondwet en de staatsinrichting van het land. Geen wonder dat Amerika altijd als een magneet heeft gewerkt als ‘the melting pot of all nations'. Vanuit de hele wereld zochten en zoeken mensen er hun geluk. Zo ook Trumps grootvader die in Duitsland zijn biezen pakte om daar de militaire dienstplicht te ontlopen. In de States zocht hij alle grenzen van de wetgeving op en vergaarde daarmee in de ondoorzichtige, praktisch wetteloze horeca van het land een fortuin. Hij legde daarmee de basis voor het huidige Trump Imperium.

‘The winner takes it all' werd zo de keiharde realiteit van the American Dream. De ‘losers', de overgrote meerderheid van de inwoners, hebben in het land van de onbegrensde mogelijkheden hun kans gehad en verloren. Maar zelfs als hun democratische grondrechten vrijheid en gelijkheid op alle manieren worden ingeperkt en ze door de verwachte torenhoge inflatie straks helemaal aan de bedelstaf raken, blijven ze vol trots hun rode MAGA-pet dragen. De hoop dat hun kinderen ooit misschien tot de ‘winners’ van the American Dream gaan behoren is vele malen groter dan ‘the American Nightmare’, waarin ze zelf dank zij Trumps spelletjes steeds dieper wegzinken.

De beroemde Amerikaanse basketbalspeler en -coach John Wooden schreef eens: ‘Wie het spel begint is niet belangrijk, wel wie het einde haalt'.

We gaan het meemaken. Spannend blijft het wel. Bewust of onbewust, of we willen of niet, we spelen het allemaal mee.

Carolus

Meer columns lezen van Carolus? Lees hier de voorgaande column.

---

Dit bericht delen: