[Column] Evelien Gubbels: 'Zoektocht naar Chronisch Geluk' (11) De onzichtbare vlaggen van je leven – wat vertelt jouw lichaam je echt?
Ik sta op het strand en kijk naar de zee. De zon schijnt, maar de wind waait stevig en een rode vlag wappert fel in de lucht. Het is glashelder: vandaag is de zee gevaarlijk. Niet zwemmen. Niet twijfelen. Niet proberen of het toch kan. De waarschuwing is overduidelijk. Heel handig eigenlijk, zo’n systeem.
Het zet me aan het denken: Wat zou het toch makkelijk zijn als wij mensen ook zo’n systeem hadden. Een vlag die aangeeft hoe het met ons gaat. Groen: alles in balans, ga gerust verder. Geel: let op, misschien is het tijd voor een pauze. Oranje: Je gaat nu wel echt over je grenzen heen, het is tijd dat je jezelf serieus neemt. Rood: stop nu, je zit aan je grens.
Misschien denk je wel: ‘Dat hebben wij mensen toch ook?’ Maar zo eenvoudig is het niet. Onze signalen zijn minder direct, minder zichtbaar. Want wat voel jij als je écht ontspannen bent en hoe vaak komt dat voor? Een zeurende vermoeidheid, een kort lontje, hoofdpijn die blijft hangen, zijn dat nu gele vlaggen? Of al oranje? En moeten we dan een stapje terug nemen door te gaan liggen? Of juist door even naar buiten te gaan en te gaan bewegen? Of geeft het meer rust om toch, heel even, snel, die taak af te ronden die ons zo bezig houdt? En even heel eerlijk: `Hoe vaak negeer jij deze signalen, alsof je denkt dat ze vanzelf weer verdwijnen?`
Onze samenleving is strak georganiseerd: werkuren, taken, en tussendoor ruimte voor plezier en dierbaren. Voor je het weet is de ene dag weer om en start de andere. De dagen vliegen voorbij, en we zetten door, vaak op de automatische piloot. Voor we het weten raken we gewend aan dat constante balanceren op de rand. Toch nog even dit afmaken’, ‘nog even doorgaan’ Het lijkt onschuldig, totdat het een patroon wordt waarin rust steeds wordt uitgesteld. Als ons lichaam, voor langere tijd genegeerd wordt in zijn signalen, dan liggen een burn-out of aanhoudende lichamelijke klachten op de loer.
In mijn vorige column had ik het over zelfzorg, en hoe je dat kunt integreren zonder het als een nieuwe taak te zien. Hoe je er weer plezier in kon vinden en ervan kan genieten. Balans hangt hiermee samen. Want wat als we beter zouden leren luisteren naar ons lichaam? Wat als we onze eigen vlaggen serieuzer nemen? Hoe zou het zijn als je niet pas zou stoppen bij oranje of rood, maar als je al zou mogen vertragen bij geel. Niet pas rusten als we moe zijn, maar eerder herkennen wanneer we over onze grens dreigen te gaan.
Misschien is dat wel de kern van zelfzorg: het leren herkennen van onze eigen signalen en ernaar handelen. Niet pas als het te laat is, maar als een bewuste keuze. Als een manier om niet alleen vandaag, maar ook morgen en overmorgen in balans te blijven.
Een mooie manier om hiermee aan de slag te gaan, is het stoplichtmodel. Dit is een eenvoudige oefening die ik vaak gebruik in mijn sessies bij mensen met langdurige gezondheidsklachten. Maar heel eerlijk: Iedereen zou hier eens bij stil moeten staan. Schrijf voor jezelf eens op: welke signalen horen bij groen, bij geel, bij oranje en bij rood? Hoe voel jij je als je in balans bent? En welke gedachten heb je dan? Hoe kom jij de dag door? Welke subtiele signalen geven aan dat je moet opletten? En wanneer weet je dat je echt moet stoppen? Door dit helder op papier te zetten, kun je je eigen patronen beter leren herkennen en eerder ingrijpen.
Waarom zou je dit doen? Balans en geluk en balans zijn onlosmakelijk verbonden. Wanneer je leven in evenwicht is - tussen werk en ontspanning, geven en ontvangen, inspanning en rust - voel je meer voldoening en innerlijke rust. Het lijkt een heel simpele, logische oefening, maar de effecten zijn enorm. Het is dé basis om te voelen.
Dan is het alleen nog aan jou om er echt mee aan de slag te gaan. Want: wat er in je leven overkomt, daar ben je niet verantwoordelijk voor, maar wel hoe je omgaat met dat wat je overkomt.
Ik hoop dat ik je heb kunnen motiveren om écht aan de slag te gaan en je gezondheid serieus te nemen. Een van mijn cursisten zei laatst: `Ik ben me ervan bewust dat ik niet alles maar moet laten 'waaien'.` Dit vond ik een prachtige manier om het te verwoorden. En zoals een cliënt recentelijk zei: `Wat Evelien vertelt is niet alleen mooi in de erkenning en herkenning, maar soms ook confronterend, omdat het vraagt om zelfreflectie. Ik leer nu echt hoe je beter voor je lichaam en geest kunt zorgen. Daardoor kan ik nu meer geluk ervaren.`
Vaak is het niet alleen de kennis die ontbreekt, maar ook de bereidheid om er echt voor te gaan. Want pas wanneer we die kennis combineren met actie en tijd nemen om bij onszelf stil te staan, gebeurt de verandering die we zo graag willen. Balans is daarbij essentieel, het is de sleutel tot zowel fysieke als mentale gezondheid. Wanneer we in balans zijn, voelen we ons beter, werken we efficiënter en kunnen we echt genieten van het leven. Het is een proces van kleine keuzes die elke dag weer invloed hebben op ons welzijn en geluk. En dat proces kun alleen jij starten!
Dus vandaag vraag ik je: Hoe voelt je lichaam nu? Ben je ontspannen of gespannen? Hoe is je ademhaling? En even heel eerlijk: Welke kleur vlag wappert er in jouw lichaam? En als het geen groen is, wat heb je nodig om daar dichterbij te komen?
Mijn e-book over zelfzorg is nog steeds gratis beschikbaar! Kijk op www.chronischgelukkig.com of stuur een mail naar chronischgelukkig@gmail.com en ontvang dit e-book direct.
Lees hier de vorige column van Evelien
Dit bericht delen:
Advertenties
