Duiken naar een trouwring in haven van Nijmegen
Dit verhaal begint een tijdje geleden met een WhatsApp van Lukasz: “Hello. When I was fishing, I lost my wedding ring. How can I get help?”
Dit verhaal kregen we doorgestuurd door Recovery Divers, specialist in het het bergen van objecten: "Lukasz komt uit Polen, is net vader geworden en heeft tijdens het loslaten van een snoekbaars zijn trouwring verloren. We hebben een paar uitdagingen, een trouwring is klein, we kennen de bodem niet en het is er ongeveer 7 meter diep. Daarnaast moeten we een vergunning / toestemming hebben van de instanties om er te mogen duiken.
Lukasz zegt precies te weten waar de ring is gevallen, bij een trappetje aan de Oostkanaalhaven in Nijmegen.
De Oostkanaalhaven is een haven en industrieterrein. De haven ligt aan het Maas-Waalkanaal in het Haven- en industrieterrein en bestaat uit twee armen en een voorarm. De binnenste arm werd in 1950 gereed en de buitenste in 1957. De haven had eerst de namen Industriehaven en Kanaalhaven voor in 1968 de huidige naam werd vastgesteld.
De haven is een overslaghaven en staat onder beheer van de gemeentelijke havendienst. Dus bellen we met de havendienst voor een toestemming, de vriendelijke heer aan de andere kant van de lijn kent ons gelukkig dus we hoeven niet uit te leggen wat we doen, wel hoe we het gaan doen, er ligt niet zo heel vaak een beroepsduiker in zijn haven, maar de havenmeester kent duidelijk de regels, wij ook, dus dat is fijn, qua veiligheid zitten we op 1 lijn en al snel hebben we een toestemming om te mogen duiken in “zijn” haven.
De zon schijnt als we naar Nijmegen rijden. Het is een mooie dag, maar als we aankomen zien we dat we moeten duiken in de schaduw van de grote silo’s van Chane Terminal Nijmegen die er op het terrein staan. Lukasz is er ook en is duidelijk gespannen, net vader, morgen jarig en thuis waren ze niet heel blij met het verlies van de gezegende trouwring, wat zijn vrouw betreft: onvervangbaar!
Gelukkig kan hij exact aanwijzen waar de ring het water in is gegaan, wel met een boog, maar we hebben een richting. Het is een stuk lopen naar de plek waar we moeten duiken en Lukasz biedt aan om te helpen, waarschijnlijk heeft hij daar nog steeds spijt van, want binnen de kortste keren heeft hij een 12 liter 300 bar duikfles in zijn handen.
We lopen met het team en Lukasz naar de plek waar we gaan duiken en beginnen met de voorbereidingen, een afdaallijn, een boei in het water, vlag langs de kant, de communicatielijn uitgerold en de set wordt opgebouwd. Ik trek mijn droogpak aan, controleer de set voordat ik deze op mijn rug neem en vul de zakken van mijn droogpak met de nodige items: boei, karabijnhaak om de ring aan te doen als ik hem vind, metaaldetector en een extra lamp.
Dan is het tijd om de set op mijn rug te hangen, een aardig gewicht, zeker met een 12 liter fles (we duiken meestal met een kortere 10 liter fles). Eenmaal op mijn rug doe ik mijn duikkap op, mijn handschoenen aan, hang mijn andere lamp om, zet mijn volgelaatsmasker op en dan is het tijd voor het aansluiten van de communicatielijn.
Check, luid en duidelijke communicatie. Een laatste kadercheck en dan kan ik mijn vinnen aan doen. Lucht in mijn wing (die zit tussen mijn rug en de fles en zorgt voor drijfvermogen) en dan kan ik het water in met een commandosprong, een flinke stap naar voren. Door de hoge kademuur duurt het even voordat ik het water raak met een grote plons.
Een laatste controle en dan kan de frisseluchtklep dicht op mijn masker. Controle van het masker of er geen lucht lekt langs de randen en dan kan ik afdalen: “Duiker daalt af”, zeg ik en dit wordt herhaald door de DPL. Binnen enkele seconden lig ik op de bodem, een beetje zicht, een paar kleine visjes kijken recht in mijn lamp en schieten verschrikt weg.
Ik zie geen ring liggen, dat kan ook bijna niet, de bodem is redelijk hard maar er ligt wel een laag van circa 4-5 centimeter zachte modder op, daar zal de ring wel in weg gezonken zijn. Ik vertel boven mij precies was ik zie en begin mijn zoektocht, een meter of 2 recht voor de trap.
Er wordt in deze haven veel metaal gelost, maar het valt mij mee hoeveel er op de bodem ligt. Het eerste signaal met de metaaldetector: een ring, maar geen gouden trouwring, een rvs ring, helaas.
De eerste halve meter zit er bijna op, weer een signaal: een stuk vislood, op naar het volgende signaal, mooi strak: ik grijp in het donker naar het signaal, want door al het stof zie ik niets meer. Ik voel het al in mijn handen: de ring, als ik iets op kom, net boven het stof schittert de ring in het licht van mijn lamp, “Yes” zeg ik, net iets te hard want ik hoor van boven komen: “Je hebt ‘m gevonden he?”
Maar hoe gaan we die nu aan Lukasz geven? Als ik boven kom met de ring dan kan hij hem, door de hoge kademuur niet aanpakken, daarnaast heb ik mijn handen nodig voor de opstijging en ik wil de ring niet verliezen, dus ik klik deze vast aan de karabijnhaak en en doe deze in de zak van mijn droogpak.
Samen met de duikploegleider maak ik de afspraak: “zeg maar dat ik een technische storing heb en dan ik er even uit moet”. Als ik boven kom zie ik een teleurgesteld gezicht van Lukasz, gelukkig maar heel even, want zodra ik niet meer op de trap sta kan ik hem laten zien dat we de ring gevonden hebben!
En wat is hij blij, hij is zo beduusd dat wij hem al binnen 5 minuten hebben dat hij zelfs nog kijkt of het wel zijn ring is, de inscriptie klopt! De ring is weer boven water! Natuurlijk maken we nog een foto.
Een extra dank aan de havendienst voor de toestemming."
Dit bericht delen:
Advertenties
