[Column] Dè es so!

Mariken, en in mindere mate duivel Moenen, sprak tot mijn verbeelding. Compassie is wat ik voor haar voelde én opluchting toen alles toch nog goed kwam op het einde. Moraal van het verhaal, dat zich afspeelt in een tijd waarin de Rooms-katholieke kerk aan de macht was, is: hoe erg een mens ook zondigt, hij kan altijd vergiffenis krijgen door bemiddeling van Maria, mits de persoon een biecht aflegt. Ondanks dat ik geen religieuze achtergrond heb, vond ik het een grote geruststelling dat ik er met ‘eerlijkheid duurt het langst’ ook zou kunnen komen.

Minder goed liep het af met Romeo en Julia toen ik Engels ging studeren. In datzelfde jaar draaide ook de gelijknamige film ‘Romeo and Juliet’ in de bioscoop. Shakespeare in een nieuw jasje. Ineens was literatuur niet alleen iets elitairs maar ook toegankelijk voor het grote publiek. En plotseling smulde men van William Shakespeare. Overigens ook van Leonardo DiCaprio, maar dit geheel terzijde. Dertien nominaties en maar liefst zeven Oscars vielen de film ten deel. Dat deze getallen respectievelijk een ongeluks- en geluksgetal vertegenwoordigen in de westerse wereld vind ik saillant, maar om niet verder af te dwalen van mijn koers, laat ik het bij deze constatering.

Vermaak staat tegenwoordig vrijwel gelijk aan commercialiteit. Voor een X-bedrag kun je het fictieve dertiende-eeuwse huis van Julia, dat is omgetoverd tot een waar museum, betreden om vervolgens op het in 1930 bijgebouwde balkon uit te komen en te ervaren hoe zij zich daar moet hebben gevoeld in de maneschijn. Temeer een bewijs dat de realiteit maakbaar is.

Op de binnenplaats voor het huis is Julia vereeuwigd in een bronzen beeld en wanneer je haar rechterborst aanraakt zou dit voor wat extra geluk in de liefde moeten zorgen. Zo te zien neemt men liever het zekere voor onzekere aangezien dat deel aardig is opgepoetst. Ik ben blij dat ze niet voor een beeld van Romeo hebben gekozen…

Onze Mariken wordt gelukkig lijfelijk met rust gelaten. Misschien zorgt de sokkel waarop Mariken vakkundig is gemonteerd voor een fysieke drempel. Of misschien is het gewoon de Hollandse nuchterheid of het feit dat de Grote Markt meer in het oog springt dan het binnenplaatsje waar de Italiaanse Julia staat.

Moenen is een minder prominente plek toebedeeld, maar toch dichtbij Mariken met wie hij symbolisch zeven jaren heeft doorgebracht. Hij staat iets verderop op de trappartij tussen het Sint Stevenskerkhof en de Stikke Hezelstraat. Het feit dat Moenen gepositioneerd is met zijn rug naar de Stevenskerk spreekt uiteraard boekdelen.

Ondanks het feit dat de beide dames van groot belang zijn als protagonisten en de lezer het gevoel geven van het papier te spatten, verschillen zij ontzettend van elkaar. Daar waar Moenen het allesbehalve goed voor had met Mariken, hield Romeo met heel zijn ziel van zijn Julia en was dit gevoel wederzijds.

Ook verschillen Mariken en Julia in afkomst. Mariken was een volks meisje in tegenstelling tot Julia die uit een welgestelde achtergrond kwam. Dit blijkt zowel uit de verhalen, maar je kunt het ook zien aan de bronzen beelden waarin ze zijn gegoten. Daar waar Mariken met één hand haar boodschappenmandje vasthoudt, beroert Julia met haar hand losjes haar prachtige jurk.

Hoewel Mariken een minder gefortuneerde start in het leven had dan Julia, eindigde haar leven wel wat fortuinlijker. Gelukkig laat het leven zich niet regisseren als een filmscript of een mirakelspel. Dus ga ik vanavond op zoek naar mijn Romeo, of toch liever dansen met de duivel?

Houje!

 

Mail ideeën of suggesties naar: redactie@nieuwsuitnijmegen.nl en dan hoop ik binnenkort weer een tipje van de sluier te kunnen oplichten.

Dit bericht delen: