[Column] Dè es so! Procrastinathalie
Aangezien het forenzen middels het vreselijkste treintraject van Nederland me steeds verder liet ontsporen, besloot ik dichter bij mijn werk te gaan wonen. Telkens de werkdag starten met het hoofd vol in plaats van mindful, begon me na zeven jaar behoorlijk op te breken. Het was tijd voor verandering. Maar aangezien veranderen niet een van mijn kernkwaliteiten is, had ik er tijdelijk een energielek bij.
Bij de gedachte me te ontdoen van de spullen die zich door de jaren heen als aangekoekt vuil aan mij hadden vastgekleefd, brak de paniek uit. Waar moest ik in hemelsnaam beginnen? Gelukkig diende zich plots een bizarre oplossing aan. Mijn buurman hielp me geheel onbedoeld een handje middels een explosie in zijn eigen garage. Nogmaals, totaal onverwachts, want wie rekent er nou op dat het lassen van je dochters scooter, met enkele gasflessen naast je, een risicovolle aangelegenheid zou kunnen zijn?!
Het buiswerk dat door alle garages heen gevlochten was, zorgde ervoor dat al mijn spullen door de roetontwikkeling als gevolg van de explosie waren bedekt met een gelijkmatig Vesuviaans laagje zwart. Om maar de Cruyffiaanse spreuk te bezigen: ‘ieder nadeel heb z'n voordeel’, want via de verzekering werd een reinigingsdienst ingeschakeld die alle spullen die het hadden overleefd, sorteerde, reinigde en voorzag van stevige dozen. Verhuisdozen. Deze zou ik hard nodig hebben.
De verhuisdatum naar het wonderschone Nijmegen stond inmiddels gepland, dus er moest ingepakt worden, maar nog erger: er moest ook weggegooid worden! Plots stak er in mijn struisvogelkop iets op, namelijk uitstelgedrag. In het Engels hebben ze daar een geweldig klinkend meerlettergrepig woord voor: PRO-CRAS-TI-NA-TION. Wat zoveel betekent als: het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen. Waarbij men weet dat het uitstellen hiervan waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden.
Hiervan is de Nederlandse term procrastinatie afgeleid en aangezien taal leeft en verandert, zal het niet meer lang duren voordat de term ‘procrastinathalie’ toegevoegd zal worden aan de Dikke van Dale: het uitstellen van en de angst voor het weggooien van spullen die wellicht ooit nog van enige waarde kunnen zijn. Want stel je voor dat je kledingstukken weggooit die je al tien jaar niet meer past, maar je op miraculeuze wijze van de één op de andere dag twee kledingmaten verliest. En stel je voor dat je op een goede dag de jackpot wint en vervroegd met pensioen kan gaan. Eindelijk toekomend aan die stoffige bibliotheek van DVD’s, CD’s en boeken die al jaren op zolder smachtend op je aandacht liggen te wachten. Stel je eens voor…
Volgens Rudolf Steiner, grondlegger van de antroposofie, beslaat elke fase van de levenscyclus een periode van grofweg zeven jaar. En evenals Uranus, de zevende planeet uit ons zonnestelsel die eens in de zeven jaar onze horoscoop doorkruist, heb ik besloten na zeven jaar woonachtig te zijn in Nijmegen samen met Marie Kondo, de Japanse opruimgoeroe, weer schoon schip te gaan maken. De zomervakantie leent zich daar fantastisch voor nu de graden weer zijn gedaald tot een menselijk niveau.
Ik heb al meerdere bezoekjes aan de Dar Milieustraat gebracht en heb met veel voldoening mijn troep op een verantwoorde wijze gesorteerd en gedumpt. Enig nadeel is wel de nieuwe plek van hét kringloopwarenhuis ‘Het Goed’. Deze bevindt zich nu namelijk óp de route naar de Dar en zoals je zult begrijpen kan ik een tweedehandswinkel niet onbesnuffeld aan me voorbij laten gaan…
Houje!Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.
Dit bericht delen:
Advertenties
