[Column] Dè es so! Het nieuwe normaal

Hoe negatieve associatie voor impopulariteit kan zorgen, bewees Youp van ’t Hek eind jaren ‘80 tijdens zijn allereerste oudejaarsconference, die legendarisch bleek toen hij het alcoholarme Buckler bier het land uit ‘lulde’. Ineens stond dit bier symbool voor vertrutting en burgerlijkheid, en zette Youp, geheel onbedoeld, Bucklers ondergang in. Dat anno nu alcoholarm en zelfs alcoholvrij bier enorm aan populariteit heeft gewonnen, had onze Youp toen niet kunnen vermoeden.

Wat hij eveneens niet kon vermoeden, was dat hij geveld zou worden door het coronavirus. Gelukkig is hij volgens de laatste berichten aan de beterende hand. Wanneer hij eenmaal hersteld is, zou ik hem dan ook willen vragen in de reprise te gaan. Met een speciale zomerconference, waarin hij doelbewust korte metten maakt met dat verdomde virus: ‘Corona, dat kent u. Dat is dat nieuwe griepvirus, dat kent u wel, hè? Coronavirussen, dáár heb ik nou een hekel aan. Corona. Rot toch op, jongen! Ga weg, gek!’

Helaas zal Marco kunnen beamen dat de meeste dromen bedrog zijn en dat bovenstaande fantasie toch niets zal uithalen. We zullen met z’n allen geduldig moeten wachten op een vaccin dat het virus mede zal doen uitdoven. Tot die tijd zullen we intelligent thuis moeten zitten terwijl de vrijheid soms lonkt als nooit tevoren. Dan smacht ik onder meer naar de pauzesurveillance in een volle schoolkantine en naar het centrum van Nijmegen waar het achteloos winkelende publiek als leprapatiënten tegen me aan botst. Dan smacht ik naar normaal.

Dat het heden beter bij mijn introverte persoonlijkheid past, valt hierbij in het niet, aangezien ik er ook wezenlijk dingen voor moet laten. Namelijk geen live contact met mensen die me dierbaar zijn, omdat ik hen daarbij in gevaar kan brengen. Het is echter een offer dat in het niet valt als ik me bedenk hoe zwaar sommige mensen het momenteel hebben door eenzaamheid, werkeloosheid, ziekte of overlijden. Ik prijs me gelukkig dat ik als beroepsbeoefenaar in het vitale werkveld veilig op afstand mijn beroep mag uitoefenen en me hierbij gewaardeerd voel door zowel mijn werkgever als de maatschappij.

De ironie in deze crisis is dat deze lijst van vitale beroepsgroepen voornamelijk is gevuld met beroepen die voorheen door de maatschappij nou niet bepaald werden gelauwerd en beloond. Wat weer tot gevolg had dat hier schrijnende tekorten zijn ontstaan. Een schoolvoorbeeld is de zorg, dat al jaren hét ondergeschoven kindje is wanneer het aankomt op verbeterde werkomstandigheden en navenant salaris. Dat de staat ineens diepe zakken blijkt te hebben, waaruit plots 90 miljard euro (!) kan worden getoverd, overtreft zelfs de toverhoed van Hans Kazan. Niemand die daar überhaupt bij stil lijkt te staan. Dat verbaast mij dan weer.

Ook wil de ironie dat de mens, koploper in de voedselketen en die momenteel schittert door afwezigheid in de natuur, nu meer impact heeft dan ooit tevoren. Met als gevolg een lagere CO2-uitstoot, schonere wateren en dieren die hun leefgebied terugwinnen.

‘Elk nadeel heb se voordeel’. Laten we lering trekken uit deze tijd en het als een kans zien om noodgedwongen te resetten. Uit onszelf hadden we dat immers nooit gedaan en waren we doorgegaan met deze perpetuum mobile van een ratrace. Misschien is tegenslag soms nodig om verder te komen. Zoals Steve Jobs al opmerkte tijdens zijn beroemde afscheidsrede op de universiteit van Stanford, reflecterend op de nieuw geopende deuren na zijn persoonlijke tegenslag: ‘It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it.’ Laten we hopen dat deze bittere pil straks voor iedereen plaats zal maken voor zoet geplukte vruchten.

Fijne Pasen

Dit bericht delen: