[Column] LS Polderlapjes

In het begin van de gekte hebben we voor veel geld via een kennis met contacten in de medische wereld een doos met vijftig van die dingen bemachtigd. Allemaal afzonderlijk verpakt en geseald. `Top Safe Disposable Surgical Face Mask, for medical use only`, liet de fabrikant uit Shanghai ons via de doos weten. Die moesten wel goed zijn. De Chinezen hadden immers halverwege april corona al aardig onder controle. De mondkapjes zijn in het doosje gebleven. We hebben ze niet nodig gehad. Dus doe ik een greep uit de doos en neem de toeristische weg naar Kranenburg.

Het is halverwege de ochtend al erg druk in het grensplaatsje. Lange slierten mensen staan geduldig en gemaskerd te wachten voor de bakker en de drankenhal. Op de ruime parkeerplaats bij de supermarkt is bijna geen lege plek meer te vinden en ik zie vooral gele nummerborden. De buurman heeft klaarblijkelijk toch gelijk. En iedereen draagt ook daar een mondkapje. Meestal zijn ze lichtblauw of vaalwit maar ik ontwaar zowaar een paar kleurrijke exotische exemplaren. De meeste mensen dragen ze vakkundig over neus en mond. Slechts hier en daar bungelt het ding onder de kin of aan een draadje aan één oor.

Er is geen ontkomen aan, dus ik zet er ook een op. Althans dat probeer ik, want aan het top safe masker zit een gammel elastiekje dat niet echt meewerkt. Het elastiekje knapt al bij de eerste aanraking.
Had je maar een niet-medisch exemplaar moeten nemen. Met een eigen fabrieksel van een oud laken met stevig onderbroekenelastiek was je dat niet overkomen, verwijt ik mijzelf.
Pas bij het vijfde en laatste exemplaar heb ik de truc door en krijg ik het ding heel voor mijn gezicht. Opgelucht stap ik uit en kan mijn winkelbeurt coronaproof beginnen. Mijn bril beslaat meteen en ik moet even door het dundoek naar adem happen. Daarna gaat het wel.

In de drukke winkel valt mij een overweldigende stilte op. Er wordt haast niet gesproken, alsof zelfs het praten door die mondkapjes wordt afgeremd. Als zombies schuiven de klanten hun winkelwagentjes langs de schappen en houden zonder geduw toch zo veel mogelijk afstand. Het doet mij denken aan een serene laatste groet tijdens een begrafenis of crematie. Zouden die mondkapjes dan toch dat bijkomende psychologische effect hebben?

Dat kan natuurlijk niet bewezen worden. En volgens ons RIVM en onze politici kun je iets wat niet bewezen is ook niet verplichten. In ieder geval niet overal en aan iedereen.
Ik snap burgemeester Bruls wel. Een mondkapjesplicht valt niet te handhaven. Dan zou je de helft van alle Nederlanders BOA moeten maken en is Nederland daarmee direct failliet.

Gek eigenlijk dat de directeur van het Robert Koch Instituut, het Duitse RIVM, mondkapjes juist aanbeveelt. Vooral daar waar de anderhalve meter niet te handhaven is. Aan dit dringende advies wordt door de politici bij onze oosterburen in ieder geval niet getwijfeld. Het gevolg is dat mondkapjes op veel plaatsen worden gedragen waar ze niet eens verplicht zijn.
Zijn de Duitsers dan nog steeds zo gezagsgetrouw en volgzaam? De meeste bezoekers van de Aldi in Kranenburg zijn echter eigenzinnige Nederlanders en in de meeste van de ons omringende landen zie je als gevolg van de stijgende besmettingen precies hetzelfde gebeuren. De Nederlandse virologen hebben hoogstwaarschijnlijk heel ander onderwijs genoten.

Hoe anders in ons land, waar al polderend het nemen van beslissingen aan de burgemeesters wordt overgelaten. Die moeten dan elk binnen hun eigen gemeente weer stevig doorpolderen voordat overeenstemming is bereikt. En juridisch mag er geen vuiltje aan de lucht zijn. Het resultaat van al dat gepolder is een lappendeken van eilandjes waarin het dragen van mondkapjes verplicht is. Afhankelijk van de weersverwachting kunnen die elke dag ook zo maar veranderen.

Daar kun je als argeloos burger geen touw meer aan vastknopen. Laat staan het touwtje van een mondkapje. Op af, af op, steek het maar in je zak, denk je dan. Dus verdwijnt het ding met regelmaat van de klok tussen de smerige zakdoeken en andere troep in de broekzak of handtas. En zo worden de al dan niet medische mondkapjes het symbool van een zwalkend Nederlands coronabeleid: polderlapjes.

Ik ben al een heel eind op weg naar huis als ik merk dat ik dat vermaledijde ding nog steeds op heb. Ik ruk het af en leg het tussen de rommeltjes in het dashboardvakje. Misschien heb ik het morgen weer nodig als we naar zoonlief in Amsterdam gaan.

Carolus

Dit bericht delen: