[column] LS Binnen de lijntjes blijven
Carolus
16 september 2020
Een paar jaar geleden besloten wij onze huiskamer opnieuw in te richten. We waren al enige tijd uitgekeken op het allegaartje aan gammele meubels van de Ikea, erfstukken van verre, lang overleden familieleden en unieke uitverkooprestanten. Het moest anders, strakker en wat betreft kleur en stijl beter op elkaar afgestemd, maar wel katbestendig. Het mocht ook wat kosten. Het daarvoor bestemde spaarpotje was inmiddels aardig gevuld. Om niet weer in spontane impulsaankopen te verzanden besloten we ons te laten adviseren. Een goede vriendin is kunstdocente en kan toveren met kleuren en vormen, dus haar raad was meer dan welkom.
Geduldig hoorde ze onze wensen aan en vroeg: ‘Wat is jullie budget, want we moeten wel binnen de lijntjes blijven.’ Vervolgens toog ze met meetlint en rekenmachientje aan het werk. Een week later was ze er weer. Ze haalde kleurenwaaiers en stalenboeken uit haar tas en ontvouwde zowaar een simpele maar doeltreffende maquette van onze huiskamer, waarin we met papieren minimeubeltjes naar hartenlust konden schuiven. Ze had zelfs kleine bouwkundige aanpassingen meegenomen. Zo ontstond er een compleet herinrichtingsplan. Alle mogelijkheden bleven wat de kosten betreft keurig ‘binnen de lijntjes’. Voor het eindresultaat hoeven we ons niet te schamen. We kunnen jaren vooruit.Deze planmatige aanpak voor de restyling van een simpele huiskamer spookte de afgelopen weken regelmatig door mijn hoofd bij de realisering van Walk of the Town, de 8 kilometer groene lijn, langs de hoogtepunten van onze stad. De Walk of the Town werd spontaan de Talk of the Town met het college van B&W als kop van Jut. De gemeente contracteerde ervaren routeplanners en die gingen in ijltempo met de ‘belevingsroute’ aan de slag. De deadline voor de officiële opening op 12 september stond immers vast. Daar hadden maar liefst twee wethouders hun schaarse tijd voor vrijgemaakt en die datum moest koste wat kost gehaald worden. A point of no return.
Klaarblijkelijk kwamen de routeplanners niet achter hun planningsborden vandaan en lieten ze de daadwerkelijke uitvoering over aan niet zo ervaren lijntrekkers. De rafelige groene lijn zwabberde als een onontwarbare draad van Ariadne midden over trottoirs, parkeerplaatsen, kriskras om gestalde fietsen en terrasuitstulpingen heen, om te eindigen in een labyrint aan vraagtekens. Alsof een dronken Bokito mee mocht doen aan de Big Draw en voor het avondeten weer thuis moest zijn. Van Bokito kun je echter niet verwachten dat hij binnen de lijntjes blijft. De kritiek was dan ook genadeloos. Paniek op het stadhuis.
De gemeentewoordvoerder mocht de kastanjes uit het vuur halen. Nee, de uitvoering was niet zoals ze het vooraf voor ogen hadden. Het was maar een proeflijn. Vooral om te kijken op welke ondergrond de verf het beste houdt. Er zouden ongetwijfeld aanpassingen nodig zijn, maar de lijn blijft.
Ondertussen werd in allerijl de hogedrukspuit gehanteerd om de schande uit te wissen. Oei, het is jammer genoeg geen stoepkrijt maar hoogstwaarschijnlijk giftige, slijtvaste markeringsverf, die niet in het oppervlaktewater terecht mag komen. En dat nog wel in onze Green Capital. Foutje, bedankt!
Volgens de woordvoerder wordt de nieuwe lijn strakker en beter en voorzien van kunstwerken en informatieborden, maar de lijn blijft.
Gelukkig, al doende leert men. Het is wel een heel duur proeflesje geworden. De vraag is hoeveel van deze lesjes het gemeentebestuur zich kan veroorloven en wat het uit deze geschiedenis heeft geleerd. Het nut van geschiedenis is dat je kunt leren van eerder gemaakte fouten. Bijvoorbeeld dat je belastinggeld maar één keer kunt uitgeven en dat je naar de Nijmeegse belastingbetalers moet luisteren. Dat zijn de hoofdbewoners van deze ‘huiskamer’ en die mogen daarvoor grof betalen. Ook een van alle kanten goed doortimmerd plan kan daarbij erg handig zijn. Dan blijf je binnen de lijntjes en zo voorkom je impulsaankopen.
Wat dat betreft valt er nog een hoop te leren. In een déjà vu dient zich de een na andere miskleun op dit gebied aan. De Waalkade, het stationsplein en lekkende parkeergarages zijn de meest in het oog springende voorbeelden. De simpele burger vraagt zich ondertussen af waarom in Nijmegen alles minimaal drie keer moet. Met een goede tekenjuf als adviseur voorkom je zoiets.
Ik durf te wedden dat er nog heel wat groene lijntjes worden getrokken voordat ons voortvarend gemeentebestuur uiteindelijk tot de ontdekking komt, dat zelfs bewoners uit verzorgingstehuizen tegenwoordig heel goed met Google Maps uit de voeten kunnen.
Carolus
Meer columns van Carolus lezen? Lees hier de voorgaande column.
Dit bericht delen:
Advertenties
